Dziwna Książka o depresji. Zwykła ksiązka o życiu

Opis

Na początku pisałem dla siebie, chciałem podsumować spotka­nie z programem 12 Kroków i uporządkować doświadczenie wychodzenia z depresji. W pewnym momencie zrozumiałem, że to może być mój sposób na realizację 12. kroku – opowiedz swoją historię innym depresantom. Tak powstała Dziwna książka o depresji. Zwykła książka o życiu.

Nie jest to pamiętnik, bo o wielu rzeczach potrzebowałem zapomnieć. Nie wymazać z pamięci, ale zmienić sposób ich postrzegania, zgodzić się z nimi i pozostawić je w miejscu dla nich właściwym – w przeszłości.

Nie stworzyłem też dysertacji o zdrowieniu z depresji, przed­stawiam jedynie mój sposób postrzegania rzeczywistości, przed którą niegdyś uciekałem. Opowiadam o człowieczeństwie, pięknym i ciekawym, dlatego że nie jest idealne. Opowiadam o odkrywaniu w sobie instrukcji obsługi życia, z którą przychodzimy na świat…

Jest to opis działań, które pomogły mi powrócić do świa­ta z nieżycia w depresji. Działań, które stały się Programem ćwiczeń Fundacji „Vitriol”.

Czytelniku, może znajdziesz w tej metodzie coś dla siebie, może znajdziesz odbicie twojej nadziei na życie w zadowo­leniu i bywanie szczęśliwym. Być może dasz sobie prawo do realizowania tych pragnień.

Cierpienie spowodowane umiejscowieniem się na marginesie życia, zmusiło mnie do poszukiwania nowej drogi. Przerażającej i budzącej lęk swoja nowością. Wcześniej nie wyobrażałem sobie nawet jej istnienia. Trzy lata „nie życia” w depresji i uzależnieniu od alkoholu, próby odejścia i trudne chwile powrotów do niechcianego świata, to czas, kiedy nabierałem gotowości do tego, by zobaczyć, że nie mam nic do stracenia przy ruszeniu na jakąkolwiek nową drogę. Niby taki prosty bilans, jeżeli posłużymy się rozumem. Jednocześnie tak niemożliwy do wykorzystania, jeżeli nie zapadnie w świadomości przy pomocy uczuć. To właśnie ten stan gotowości, tak odległy od racjonalnego myślenia pozwolił mi poddać się fali zdarzeń, które później nastąpiły. Wcześniej eliminowałem ze swojego otoczenia wszystko, co mogło kojarzyć się z życiem, aż dotarło do mnie przekonanie, że właściwie już nie żyje. Znowu przyszła myśl, że nikogo nie można zabić dwa razy i mogłem ruszyć w nową drogę bez lęku przed tym, co na niej się wydarzy. Coś się wtedy narodziło, jednak, by tak się stało coś wcześniej musiało umrzeć.